Οργή στα στήθια μου και να `μουνα ποτάμι
που παραστράτησε το τι ηταν ο ορισμός του
με θράσος μάνιασε να βρει το γυρισμό του
τόσο που εδίψασε να γείρει στις πηγές του
Νερά νιογέννητα καθάρια να με ντύσουν
ορμή αμόλυντη και ρεύματα αγάπης
και απά στη μάνητα τα κτήματα να πνίξω
αυτά που σπάρθηκαν με φόβο και με μίσος
Θά'θελα οι άνθρωποι να ντρέπονται μονάχα
γιατι πνιγήκανε σ'ένα ποτάμι Εγώ τους
κι ενώ στη μοίρα τους γυρεύαν τον εχθρό τους
τσουκνίδα αφέντευε ένα χωράφι στάχυα