Τριγυρνά μοναχό στον ουρανό
και περνά δίχως φίλους τον καιρό,
'εν’ αστέρι σκυθρωπό και λυπημένο
στον λευκό του γαλαξία ποταμό.

Μοναχό ένα αγόρι σε μια πόλη
στη νυχτιά κοιτάει τον ουρανό
κι ανταμώνει με το βλέμμα τ’ αστεράκι
του μιλάει και του λέει ένα σωρό.

Τι χαρά το αστέρι τρεμοπαίζει
και σκορπά αστερόσκονη χρυσή,
είν’ το βράδυ μαγικό κι ονειρεμένο
παίρνει απόφαση θα πάει να το βρει.

Μια και δυο κάνει σάλτο και βουτάει
φως σκορπά και σβήνει σαν κερί
μα θα λάμπει όσα χρόνια κι αν περάσουν
μες στου φίλου του την παιδική ψυχή.