Κοίταξε γύρω σου και πες μου όλο αυτό που βγάζει
το θέατρο του παραλόγου παίζει ασταμάτητα
κι ο θίασος είσαι εσύ είμαι εγώ και οι άλλοι
άλλοι πολλοί που κρύβουνε τ’ αγκάθι στο κεφάλι.

Ήταν να φύγουν μια φορά μα πέρασε η ώρα
κι έμειναν να κοιτάζουν καράβια στο λιμάνι
Όλα έρχονται και φεύγουνε και πάλι δε μας φτάνουν
σε αγαπώ μου είχες πει μα τώρα δε σου φτάνει.

Καμένη γη και ουρανός μα θάλασσα καθρέφτης
το αύριο και το παρελθόν γίνονται ένα
το τώρα είναι αυταπάτη αλλά πρέπει να το ζεις
τα μάτια σου δακρύζουνε, τα χείλη μου ποτίζονται.

Μερμήγκια πιάσανε τους δρόμους κι όλο μεγαλώνουν
παίρνουν ανθρώπινη μορφή φωνή και με τρομάζουν
Μιλάμε μέσα από κεραίες χώνονται βαθιά στη γη
τροφή για το χειμώνα λες να είμαστε εμείς.

Του έρωτα η επανάσταση ειν’ η πιο μεγάλη
κόντρα σε νόμους και θεσμούς, κόντρα στον εαυτό τους
όταν δυο σώματα και δυο καρδιές γίνονται ένα
στον ουρανό βουλιάζουνε στη γη σαν άστρα λαμπουνε.

Προσωπικοί επαναστάτες, ρομαντικοί παραμυθάδες
ρήτορες που μιλάτε μόνοι, γονείς δίχως παιδιά
Φαντασιόπληκτοι προφήτες και του δρόμου αλήτες
στο θέατρο του παραλόγου ο Θίασος είμαστε εμείς.

Ονειροπόλοι που στα όνειρα τους λυτρωθήκαν...