Στο τραπέζι δυο ποτήρια
ένα άδειο, ένα γεμάτο
για του κόσμου τα χατίρια
πιάσαμε κι οι δυο μας πάτο
κι η αγάπη η καημένη
σε μισόλογα κρυμμένη.

Κράτα με στα δυο σου χέρια, κράτα με
πάρε με στην αγκαλιά σου, πάρε με.
Λιώνει ο πάγος και το χιόνι
κι εγώ σαν το χελιδόνι
ένα χρόνο μακριά σου
ήρθα πάλι στη φωλιά σου
γι’ αυτό κράτα με.

Αρχινάει να ψιλοβρέχει
και κοιτάς αγριεμένη
με την τύχη σου τα βάζεις
που σ’ αφήνει κλειδωμένη
μα τα κάγκελα της λήθης
θα είναι η φορεσιά της λύπης.