Τρέχεις, μένεις ακίνητος
κι εσύ νιώθεις πως τρέχεις.
Στέκεις, κοιτάς αμίλητος,
νομίζεις πως μιλάς.
Το κέντρο είσαι του σύμπαντος,
στον ουρανό εξέχεις.
Τρέμεις, μικρός κι ασήμαντος
και δε με ξεγελάς.

Να μη σε νοιάζει, άσε με
να λέω τα δικά μου,
μόνο αν τρομάξω πιάσε με
με χέρια αληθινά.
Τρέχω κι εγώ σαν τον λάγό
μακριά απ’ τη σκιά μου,
γιατί τον μαύρο κυνηγό
κανείς δεν τον νικά.

Ξέρεις, δεν ξέρεις τίποτα
και κάνεις πως τα ξέρεις,
με ψέματα ηδύποτα
τις μέρες σου μεθάς.
Τον κόσμο που μεγάλωσε
στα μέτρα σου θα φέρεις
κι εκείνον που σε πλάνεψε
παντού θα προσκυνάς.