Σπουδάσεμε τ’ αλφάβητο
μες στων αδύτων τ’ άδυτο,
στο αίμα και στο σώμα μιάς θυσίας.
Για του Θεού το θέλημα
τα πάθη μας τα ωφέλημα
στην κρίση μιας δευτέρας παρουσίας.

Στον ήλιο τα μαζέψαμε
τα χρόνια που ξοδέψαμε,
το άδικο του κόσμου να μετράμε.
Σε μαύρα μεροκάματα,
σε προσευχές και τάματα
κι ακόμα σ’ ένα θαύμα δε χωράμε.

Μάνα μου φονιάς καιρός
στη φωτιά μοναχός
τρόμαξα.
'’ Κάψτε τα σχοινιά
μια γροθιά στα παλιά, δυνατα `'
φώναξα.

Σε όνειρα επίγεια
βαστάζοι κι υποζύγια
δε φτάσαμε ποτέ τα επουράνια.
Θηρία τα εφήμερα
κι εμείς διωγμένα ήμερα
με μια τραυματισμένη περηφάνια.

Τα χρόνια μας τα κάλπικα
τα μέτρησα και ντράπηκα
που το γλυκύ μας έαρ επικράνθη.
Για λίγα τριαντάφυλλα
και μύρια αγκάθια λάφυρα,
απ’ τη ζωή μας διάβηκε κι εχάθη.