Ετούτη την πληγή
θα την κρατήσω ανοιχτή
να κλαίει και να ματώνει
κάθε φορά που θα μιλούν
για τα παλιά μας μεγαλεία.
Και `συ άσε τους φαύλους
ν’ ανεβάζουν στη σκηνή
πουκάμισα αδειανά
και κούφια προσωπεία,
σαν τις τσιγγάνες να μας λεν’ τα ριζικά
που χάραξε στο χέρι μας
μια τραγική, πανάρχαια ιστορία.