Με άσπρο πουκάμισο, γιλέκο και κολλάρο,
εξεμπαρκάραμε στην Γυάρο,
καπεταναίοι της άγονης γραμμής
οι πάντα ρωμαλέοι εμείς.

Στους συρματένιους φράχτες
στήσαμε πεζοναύτες
απέναντι, κατάματα στον ήλιο,
το παρδαλό να υπερασπίζονται βασίλειο.

Κι ύστερα αμέσως πρώτοι- πρώτοι
το ρίξαμε στο φαγοπότι.
Τραβήξαμε κρασί απ’ τους ασκούς
κι από τα παραγάδια βγάλαμε αστακούς.
Τέλος, απ’ το μεθύσι πέσαμε όλοι χάμω
και ζευγαρώσαμε στην άμμο,
ονειρευόμενοι τα βίτσια
που μας μαθαίναν τα κορίτσια
στα σπίτια της οδού Ερμού
σφυρίζοντας τραγούδια του συρμού.

'’ Άσπρο, μαύρο, σκούρο, κιάρο `'
εξεχαστήκαμε στη Γυάρο
κι ας περιμένει η Μαριγώ
με τα παιδιά και τα σκυλιά
στην Αμοργό.