Το χελιδόνι μου ψάχνει μπαλκόνι,
κανείς δε στεριώνει σε τούτη τη γη,
μαύρο σεντόνι ο ήλιος απλώνει,
ζωή που τελειώνει δεν είναι ζωή.

Στάχτη και σκόνη, εμπόλεμη ζωνη
κανεις δε γλιτώνει, κανείς δε γελά
κι αν ξημερώνει κι αν κάπου λυτρώνει
το ίδιο σκοτώνει, το ίδιο πονά.

Θα βρεθούμε πάλι εκεί που ανθίζει η άνοιξη,
θα σε ξαναδώ εκεί που λάμπουν χρώματα,
θα `μαστε μαζί στων ποταμών τις μουσικές,
κύματα κι εμείς στις άναρχες τις θάλασσες.

Θύτες μεγάλοι, τα κέρδη τους πάλι
μαζί θα τα πάρουν δυο μέτρα βαθιά,
ανακυκλώνω και διαδηλώνω,
τα θύματα θα `ναι δικά μας παιδιά.

Θα περιμένω σα δάσος καμένο
να `ρθει μια νεράϊδα να φέρει βροχή
κι αν μας κυκλώνει ο πάγος που λιώνει
κι αν μείνουμε μόνοι, είμαστε όλοι μαζί.

Μαύρο σεντόνι ο ήλιος απλώνει,
ζωή που τελειώνει δεν είναι ζωή,
το χελιδόνι μου θα βρει μπακλόνι,
μα σίγουρα θα `ναι σε κάποια άλλη γη.