Χτύπαγε στο τζάμι η βροχή
κι έσταζαν τα ρούχα μου σιωπή,
που `μεινα από αγάπη μοναχός
κι έγινα της γης ο πιο φτωχός.

Καμιά φορά, στον ύπνο μου γυρνάς,
παραμιλώ κι εσύ μου απαντάς,
χαμογελώ κι ας έχεις πια χαθεί,
όπου και νά `σαι, ώρα σου καλή.

Στέγνωνε στο χώμα η βροχή
κι έσβηνε στα μάτια μου η ζωή,
βγήκε ο ήλιος κι ήρθε ζεστασιά
μα έχω τα παράθυρα κλειστά.

Καμιά φορά, στον ύπνο μου γυρνάς,
παραμιλώ κι εσύ μου απαντάς,
χαμογελώ κι ας έχεις πια χαθεί,
όπου και νά `σαι, ώρα σου καλή.