Κορμί χαμένο αγαπάω
που μου `χει πάρει τα μυαλά
γι’ αυτή τα νιάτα μου σκορπάω
γι’ αυτή θα βρω κάνα μπελά

Κάθε πρωί την καταριέμαι
κάθε νυχτιά τη συγχωρώ
από τα χείλη της κρεμιέμαι
και στο σκοτάδι προχωρώ

Ψέματα πάντοτε μου λέει
και δε με παίρνει στα σοβαρά
μα με τα χάδια της με καίει
και με τινάζει στη χαρά