Το κουρασμένο μου κορμί
το φάγανε πια οι καημοί,
απ’ της ζωής τα βάσανα
ποτέ μου δεν- ποτέ μου δεν ανάσανα.

Ε, ρε ζωή, ε, ρε ζωή σερέτισσα,
δουλιά που δεν- δουλιά που δε σε γλέντησα.

Οι πίκρες πια με λυώσανε
και μ’ αποτελειώσανε,
χαθήκαν οι ελπίδες μου
και μείναν οι- και μείναν οι ρυτίδες μου.

Ε, ρε ζωή, ε, ρε ζωή σερέτισσα,
δουλιά που δεν- δουλιά που δε σε γλέντησα.

Τα νιάτα δεν τα χάρηκα,
πήγαν στο βρόντο κι άδικα,
φαρμάκια ήπια και χολές
και πέθανα- και πέθανα χίλιες φορές.

Ε, ρε ζωή, ε, ρε ζωή σερέτισσα,
δουλιά που δεν- δουλιά που δε σε γλέντησα.