Εσύ με έκανες με γκρίζα τα μαλλιά,
με γέμισες ρυτίδες
και τώρα έφυγες και πήγες μακριά.
ποιος ξέρει πού να πήγες.

Στεναχωριέμαι, πονώ και δακρύζω,
χωρίς να θέλω, με πιάνει παράπονο
και σαν τρελός μέσ’ στους δρόμους γυρίζω
για τον δικό σου τον τρόπο, τον άπονο.

Εσύ με έκανες με γκρίζα τα μαλλιά
και μου `φερες τη λύπη,
ζωή με βάσανα, βάσανα πολλά,
καλύτερα να λείπει.

Στεναχωριέμαι, πονώ και δακρύζω,
χωρίς να θέλω, με πιάνει παράπονο
και σαν τρελός μέσ’ στους δρόμους γυρίζω
για τον δικό σου τον τρόπο, τον άπονο.