Γιατί ρωτάτε, φίλοι μου
που δε γελούν τα χείλη μου
κι ανθρώπου δεν μιλάνε,
αφού, φωτιά μ’ ανάψανε
κι οι φλόγες μού τα κάψανε,
πώς να χαμογελάνε.

Απ’ την παρέα, σβήστε με
και μόνο μου, αφήστε με,
στον πόνο μου να λιώνω,
δε θέλω, άλλος να πονά
με τον δικό μου πόνο.

Εγώ, παρέα τώρα πια
θα `χω μονάχα τη φωτιά
που καίει κι ας με κάψει
και μια ανάμνηση πικρή
από μιαν άπιστη μικρή,
που μού την έχει ανάψει.

Απ’ την παρέα, σβήστε με
και μόνο μου, αφήστε με,
στον πόνο μου να λιώνω,
δε θέλω, άλλος να πονά
με τον δικό μου πόνο.