Το πρωί σε κοιτάζω που κοιμάσαι
και δεν ξέρω τι τολμάς και τι φοβάσαι,
πού θα έφτανες για μένα, απορώ,
τι θα χάσεις αν χαθώ,
τη σκιά, το φως σου, τι θα χρεωθώ.

Και του κόσμου, αν φουντώνει, το κακό,
δεν με φτάνει ως εδώ,
δεν μου καίγεται καρφί, πώς να σ’ το πω.

Φίλα με, αγάπησέ με, φίλα με και πρόδωσέ με,
δεν μου καίγεται καρφί για όσους πιάνουν τ’ όνομά μου,
αν Ιούδες αγαπώ, βασικό δικαίωμά μου.

Το πρωί θα κοιτάζω που θα γράφεις,
άμυνές σου κι ενοχές για να μην μάθεις,
τι θα βρω στα διάφανα σου τα νερά, άφησέ με μια φορά
να βουλιάξω κι ας μην βγω ποτέ ξανά.

Φίλα με αγάπησέ με, φίλα με και πρόδωσε με,
δεν μου καίγεται καρφί για όσους καίνε όνειρά μου,
και τα αδύνατα μπορώ, όταν σ’ έχω αγκαλιά μου.

Και μετά ας με πάνε ρεύματά σου
στο ποτέ σου, στο άλλου, στο μακριά σου,
δεν με νοιάζει, σ’ αγαπώ,
δεν μου καίγεται καρφί, πώς να σ’ το πω.

Φίλα με αγάπησέ με, φίλα με και πρόδωσε με,
δεν μου καίγεται καρφί για όσους καίνε όνειρά μου,
και τα αδύνατα μπορώ, όταν σ’ έχω αγκαλιά μου.