Μου έχει μείνει μια εικόνα, το αεράκι στα μαλλιά σου,
θερμοκρασία του χειμώνα στο ανεπίστρεπτο το "γεια σου",
μου έχει μείνει το παγκάκι, τ’ αποτυπώματα στο χιόνι,
έτσι είναι, μάλλον, η αγάπη, αφήνει ίχνη όταν τελειώνει.

Μου έχει μείνει που έχεις φύγει
κι ένα παράθυρο το σώμα δεν ανοίγει
να μπει αέρας στη ζωή μου που με πνίγει,
μου έχεις μείνει που έχεις φύγει,
που έχουνε μείνει και τα λόγια τα μεγάλα,
τα "σ’ αγαπώ" στη κυλιόμενη την σκάλα
που ανεβαίναμε μαζί, εσύ πήγες γι’ άλλα,
εγώ σ’ εσένα έχω μείνει, μου έχεις μείνει.

Μου έχει μείνει μια εικόνα, οι τρομαγμένοι οι παλμοί μου,
σε μια βιτρίνα μια ανεμώνα που την αντέγραφε η ζωή μου,
και περπατούσες στη βροχή σου και μια πληγή δεν είχες πάθει,
η ανορθόγραφη ψυχή σου, συνηθισμένη από λάθη.

Μου έχει μείνει που έχεις φύγει
κι ένα παράθυρο το σώμα δεν ανοίγει
να μπει αέρας στη ζωή μου που με πνίγει,
μου έχεις μείνει που έχεις φύγει,
που έχουνε μείνει και τα λόγια τα μεγάλα,
τα "σ’ αγαπώ" στη κυλιόμενη την σκάλα
που ανεβαίναμε μαζί, εσύ πήγες γι’ άλλα,
εγώ σ’ εσένα έχω μείνει, μου έχεις μείνει.