Μ’ ανοιχτά τα παραθύρια και μ’ αρώματα
σβήνω και σου ξαναγράφω χίλια χρώματα.
Για τις πόλεις πλάι στο κύμα που χαθήκανε
για τα όνειρα που σβήσαν και μ’ αφήσανε.

Είναι χρόνος και κυλάει για να σε μετρώ
στις οθόνες που μου δίνεις το φιλί πικρό.
Και με ξένους χαρακτήρες γράφεις γράμματα
για να μάθεις να μου στέλνεις πάλι κλάματα.

Απ’ της Σμύρνης έχω μάθει το τραγούδισμα
που το σέρνει ο αγέρας σα φτερούγισμα
και το φέρνει στο λιμάνι, στον πλατύ γιαλό
στην αγάπη σου να κλαίω και να σου μιλώ.