Μες στα μέσα του ογδόντα ήταν ένας οδηγός
στο Αιγάλεω σε όλους ξακουστός.
Ήταν μάγκας και μουρντάρης
και βαρύς και αλανιάρης
αλλά πάντοτε σε όλα του σωστός.

Κει που άλλοι δεν περνούσανε ούτε με ΙΧ
τη νταλίκα κόλλαγε στο πι και φι.
Στό παρμπρίζ του εκεί πάνω ήταν πάντα ένας καφές
που δεν έπεφτε ποτέ με τις στροφές.

Πίσω απ’ τα βαριά τιμόνια είναι από μικρός
κι όλο ταξιδεύει μοναχός.
Δρομολόγια και βυτία με αυπνία κι αγωνία
και βαθιά μες στην καρδιά ένας καημός.

Αν τυχόν και τον πετύχεις κάποια μέρα που γυρνάς
και γουστάρεις ιστορίες της δουλειάς,
για νταλίκες που διπλώνουν
και για έρωτες του δρόμου
όταν ήταν οδηγός του Μάτζικ Μπας.

Είχε πάρει απ’ τον πατέρα κι είχε γίνει οδηγός
όταν ήταν η Ευρώπη μας αλλιώς,
με δασμούς και τελωνεία
μέσα απ’ τη Γιουκοσλαβία,
είχε μάθει όλα τα κόλπα από μικρός.

Πώς περάσματα να βρίσκει από δρόμους μυστικούς,
με συνάλλαγμα στους αεραγωγούς,
τρία αστέρια κονιακάκι για τους τελωνιακούς
και τσιγάρα για τους αστυνομικούς.

Πίσω απ’ τα βαρια τιμόνια.....

Κάποια μέρα ήρθε κάποιος και του γύρευε καυγά
με μια Τζουλιέττα, μια Άλφα Ρομέο παλιά
κι από μέσα απειλούσε ότι λέει θα τον πατούσε
αν ερχότανε στ’ αμάξι του μπροστά.

Μα αυτός πιάνει την Τζουλιέττα με τα χέρια τα βαριά
και με μια κίνηση τη σήκωσε ψηλά.
Κι από τότε λεν’ για `κείνον στο Αιγάλεω μεριά,
με πιστόλι φίλε κι από μακριά.

Πίσω απ’ τα βαριά τιμόνια......