Ένα βουνό, ψηλό βουνό, ψηλό βουνό παληκαρίσιο
σε κάμπο πράσινο κοιτά και στα λειβάδια ρίχνει ίσκιο.

Κι ο κάμπος απ’ τα χαμηλά, ψηλά στον ουρανό κοιτάζει,
κοιτάζει το ψηλό βουνό, κοιτά ψηλά και το θαυμάζει.

Το θαυμάζει.

Μα το βουνό έχει καημό, έχει καημό και αναστενάζει
κι άνεμο κρύο και χιονιά απ’ τις πλαγιές του κατεβάζει.

Και τα λειβάδια ανατριχούν όταν ο άνεμος φυσάει
και ο κάμπος απ’ τα χαμηλά προς το ψηλό βουνό ρωτάει.

Το ρωτάει.

Γιατί βουνό, καλέ βουνό, γιατί βουνό αναστενάζεις
που απ’ όλους κι όλα πιο ψηλό στέκεις εσύ και λογαριάζεις.

Και το βουνό από ψηλά σκύβει στον κάμπο και μιλάει
με πονεμένο βουητό και με παράπονο απαντάει.

Απαντάει.

Τι κι αν απ’ όλους πιο ψηλό ήλιο και ουρανό αγγίζω
στην παγωμένη μου πλαγιά ποτέ ψυχή δεν αντικρίζω.