Εσύ που λες, γη και ουρανός δε μοιάζει
κι ό,τι κι αν γίνει, μια στάλα δε σε νοιάζει,
εσύ με έμαθες να νιώθω μίσος,
κι εγώ που ήταν για να τ’ αποφασίσω,
τώρα ούτε βήμα δεν πάω παραπίσω,
γι’ αυτό σου λέω, πρόσεξέ με, ίσως,

Από τον εγωισμό μου καταστρέψω τον εαυτό μου,
μέχρι να καώ, να σβήσω, να σου λέω, δεν ξέρω, ίσως,
μήπως και υποφέρεις, μα όλα εσύ τα ξέρεις.

Άχου, η πολλή αγάπη βγάζει δόντι, πέφτει και σε λάθη,
μήπως δεν το ξέρεις, λέω, μήπως,
λέω μήπως, λέω ίσως, αχ, είναι αγάπη και δεν είναι μίσος,
μα πάλι λέω, πρόσεξέ με, ίσως,

Από τον εγωισμό μου καταστρέψω τον εαυτό μου,
μέχρι να καώ, να σβήσω, να σου λέω, δεν ξέρω, ίσως,
μήπως και υποφέρεις, μα όλα εσύ τα ξέρεις.

Μέχρι να καώ, να σβήσω, να σου λέω, δεν ξέρω, ίσως,
μήπως και υποφέρεις, μα όλα εσύ τα ξέρεις.