Σ’ ένα βουνό απάτητο,
μανούλα μου, θ’ ανέβω,
θα φύγω, δεν αντέχω πια
το μίσος και την απονιά,
γι’ αυτό, μανούλα, φεύγω.

Κι όταν θα ιδείς, καμιά φορά,
πουλιά να σιγοκλαίνε,
να ξέρεις, μάνα μου, γλυκιά,
αχ, πως πέθανα στην ερημιά.

Για να γλιτώσω, μάνα μου,
απ’ τη ζωή που κάνω,
θα μείνω επάνω στο βουνό
κι ας βλέπω μόνο ουρανό,
όσο που να πεθάνω.

Κι όταν θα ιδείς, καμιά φορά,
πουλιά να σιγοκλαίνε,
να ξέρεις, μάνα μου, γλυκιά,
αχ, πως πέθανα στην ερημιά.