Ο Αύγουστος ντύνει το Αιγαίο με φως
κι εγώ ο ταξιδιώτης ο μοναχικός
θυμίζω φιγούρα εκτός εποχής
εκτός μόδας φρούτο και παλιάς κοπής.

Κι η Κίμωλος στέκει λιτή και ωραία
μυστήριο γεμάτη, γυναίκα μοιραία.
Και η Χώρα της τα λευκά φορά κι απ’ τα βράχια ξεχειλίζει
σαν τη μπύρα που πάνω από το χείλος του ποτηριού αφρίζει.

Εκεί με προσμένουν θαλάσσιες σπηλιές
βυθοί με μπαρμπούνια και σαργοφωλιές
ζωές που κρεμιούντ’ από νήμα λεπτό
γι’ αυτό τη γαλήνη τους θα σεβαστώ.

Και στο ορυχείο θ’ ανέβω γι’ αγνάντι
αλήθειες να ψάξω να μου `ρχονται γάντι.
Να σταθείς γερά στα δυο πόδια σου, μόνος σου να προχωρήσεις
δέξου τη ζωή πάντα σα γιορτή, τι κι αν σαν γυαλί ραγίσεις.