Στο υπόγειο μπαρ χορεύει το κορμί σου το λεπτό
μοιάζεις μ’ όνειρο της νύχτας που δεν είν’ όμως απτό.
Το ελαφρύ το φόρεμά σου ντύνει αέρα και φωτιά
και κρυφά σ’ ακολουθάει η δική μου η ματιά.

Απ’ του μαγαζιού τα ηχεία αναβλύζει μουσική
άτεγκτη, σκληρή σαν πέτρα και συνάμα μαγική,
όμως τα λεπτά σου χέρια στο ρυθμό της πιάνονται
και σαν λάβαρα υψωμένα φέρονται και άγονται.

Τα μαλλιά σου σαν χορεύεις πέφτουν πάνω στο κορμί
σαν νερά του καταρράκτη που κυλάνε με ορμή
και καθώς το φόρεμά σου ανεμίζει στο χορό
μοιάζεις μαύρη πεταλούδα που τινάζει το φτερό.

Ξεπηδούν απ’ τα μπουκάλια που φωλιάζει το κονιάκ
μπουγαρίνια της Ζακύνθου, ρόδα απ’ το Καζανλάκ!
Κι έτσι στης Θεμιστοκλέους το υπόγειο μαγαζί
το κορμάκι σου χορεύει με την άνοιξη μαζί.