Σαν έρχονται τα πρωινά της Κυριακής
η εκκλησιά του Άγιου Μύρωνα θαρρείς
ότι ανοίγει τη ζεστή της αγκαλιά
γι’ αυτούς που φτάνουν στη λιτή της λειτουργιά
τους λιγοστούς κατοίκους του μικρού νησιού
που επιμένουν και δε φεύγουνε γι’ αλλού.

Σαν έρχονται τα πρωινά της Κυριακής
ο Άγιος Μύρων δίχως να τον δει κανείς
ραίνει με μύρο γκρεμισμένους οικισμούς,
βράχια ξερά, χωρίς σταγόνα ποταμούς,
πρόσωπα που το γέλιο έχει μαραθεί
κι έχουν μ’ αλάτι και με ιδρώτα ζυμωθεί.

Σαν θα `ρχονται τα πρωινά της Κυριακής
και στο νησί δε θα `χει μείνει πια κανείς,
ο καφενές θα `ναι για χρόνια, πια, κλειστός,
δε θα `χει Θεία Λειτουργία ο ναός,
ο Άγιος Μύρωνας ακόμα θα `ναι εκεί
και της ζωής την ομορφιά θα ευλογεί.