Της βροχής νερό να λούσεις τα μαλλιά σου
στο μπαλκόνι σου να βγεις να χτενιστείς
Ανεράιδες μην κλέψουν τη μιλιά σου
το φεγγαροφώς στεφάνι να ζωστείς

Να ζωστείς φωτιά να λιώσεις μες στο θάμπος
τ ‘ αφανέρωτα να ξομολογηθείς
κόψε το φιλί να λουλουδίσει ο κάμπος
περδικόστηθη τον ήλιο να ντυθείς

Γλέντα το φιλί και το μεράδι δώσ’ μου
απ’ τα χείλια σου το πίνω και μεθώ
μες στα μάτια σου μεράκι μου ορφανό μου
με ταξίδεψες στο δρόμο μη χαθώ

Εχ, κι όταν χαθώ ποιος θα βγει να γυρέψει
άσπρο γιασεμί παραπεταμένο
και στις θάλασσες ποιος θα βγει να κουρσέψει
το πλεούμενο που πάει ξυλάρμενο