Κάτι νύχτες σκονισμένες,
κάποιες μέρες, μέρες χάθηκαν στο χρόνο
χώμα ποτέ, μόνο σκιές από μολύβι,
ένα χαμόγελο για αυτήν που θα `ρθει,
μια τελεία για αυτήν που θα φύγει.
Νόμιζες πως είσουν πολύ
όμως τελικά ήσουν λίγη.
Κυνηγάω το αύριο με το χθες,
κυνηγας τον εαυτό σου.
Αχ και να `ξερες αυτό που θες
και ίσως ήμουν τότε δικός σου.

Γελάω μα δεν μπορώ να καταλάβω
τι είναι αυτό που σε τρομάζει τόσο.
Μεθάω και προσπαθώ να μετανιώσω,
ζηλεύω εσένα που τόσα σου έδωσα
και δεν πιστεύω πια και πάω.
Ζητάω να μου χαρίσουν μια αγάπη
και εγώ για `κείνη θα μιλάω
να πέω σε μια αγκαλιά από βαμβάκι
για να θυμίζει η αγάπη
κάτι από τραύμα και από δάκρυ.