Τώρα η βροχή κυλάει ανάμεσα στα μάτια σου,
τώρα που ξέφυγες γυμνός στην πιο μεγάλη νύχτα,
τα φώτα πια δεν ξαγρυπνούν στα μονοπάτια σου,
ξένοι παράδεισοι, πικροί σε πιάσανε στα δύχτια.

Τώρα σιωπή και δέντρα μαύρα που σε σκιάζουνε,
ανομολόγητη δειλή, απάτη αθανασία
κι οι φίλοι σου οι παλιοί πια δε σε λογαριάζουνε
για την επόμενη σεζόν τριπλής ακολασίας.

Δεν ήσουν από εδώ
απ’ τα δικά μας μέρη,
κομήτης σ’ είχε φέρει
από τον ουρανό.

Δεν ήσουν σαν κι εμάς,
ήσουν τρελός κι ιππότης,
αλλοπαρμένος πότης,
Τζίνι της Χαλιμάς.

Μας αγαπούσες με καημό, μας χάραζες με κάμα,
να μας θυμήσεις το σταυρό που είχες χρεωθεί.
Την πέτρα που σε ονόμασε, τη μπάλα σου στο γάμα,
την πείνα σου για θαύματα, τη λύσσα για ζωή.

Δεν ήσουν απο εδώ,
απ’ τα δικά μας μέρη,
κομήτης σ’ είχε φέρει
από τον ουρανό.

Δεν ήσουν σαν κι εμάς,
ήσουν τρελός κι ιππότης,
αλλοπαρμένος πότης,
Τζίνι της Χαλιμάς.