Θα ξαναπάρω τη ζωή μου απ’ την αρχή,
βήμα το βήμα να μαζέψω τα κομμάτια,
είναι σκληρό το να ξυπνάς κάθε πρωί
και τον καθρέφτη να κοιτάς με ίδια μάτια.

Σύννεφα έφταιξαν που έπεσε βροχή,
ούτε οι καιροί, ούτε της μοίρας τα σημάδια
και στο τραπέζι μου που λιώνει το κερί
σύννεφα φταίξανε που φύγαν τόσα βράδια.

Το κουρασμένο μου σώμα αράζω χρόνια εδώ,
κάνω βουτιές στη διψασμένη μου ελπίδα,
εδώ θα με δεις να παίζω ήχους τρελούς
και να μιλάω με τη νύχτα.

Καπνό μυρίζει η πόλη, χάθηκε το φως
κάτω από συννεφο βαρύ και μαυρισμένο,
ρόδες σφυρίζουν το τραγούδι της Σαπφώς
που είναι πολύπλοκο, αργό και πονεμένο.

Διάβασα κάπου κάτι στίχους τολμηρούς,
σε μια κουκέτα καραβιού ήταν γραμμένοι,
περάσαν χρόνια από εκείνους τους καιρούς,
μα υπάρχει πάντα μια φωνή που επιμένει.