Όσα τραγούδια και να πουν για την αγάπη
και για φιλιά που ανταλλάζουν οι εραστές
και για τα κύματα που σπάζουνε οι βράχοι,
για χέρια που ζεσταίνουν οι φωτιές.

Εμείς θα λέμε για αγάπες δίχως σώμα
και για πληγές που θα στραγγίξουνε κορμιά,
για θάλασσες που είναι στεγνες ακόμα,
για φλόγες που γινήκαν πυρκαγιά.

Όσα τραγούδια και να πούνε για τον ήλιο
και για της νύχτας τη βελούδινη αγκαλιά,
για τον Μάη τον γελαστό και τον Απρίλιο
και για κορίτσια που ανθίζουν σαν κλαδιά.

Εμείς θα λέμε για παιδιά που γίναν στάχτη
και για γυναίκες που πεθαίνουν σιωπηλές,
για `κείνους που γυρνάνε σαν τ’ αδράχτι
σαν σβούρα σε δυο μέτρα φυλακές.

Για έρημες αυλές, για φάλτσες προσευχές,
για βέβηλους προφήτες κα ηγέτες,
για αδειανά κορμιά και μάτια σκοτεινά,
λακέδες που τους έχρισαν ηγέτες.

Εμείς θα λέμε για τις πλάνες και τις μπλόφες,
για παραμύθια που ξερνάνε εφτά γενιές
και για πατριδες σαν μασκαρεμένες σκρόφες
και για θρησκείες που ζητάνε παρθενιές.

Και για τους νόμους που θερίζουν τα χαμίνια
κι αφήνουν τους ρουφιάνους στα ρηχά,
για όνειρα που τάϊσαν καμίνια
κι ελπίδες που ριχτήκαν στα σκυλιά.

Για έρημες αυλές , για φάλτσες προσευχές
για βέβηλους προφήτες και ηγέτες,
για αδειανά κορμιά και μάτια σκοτεινά,
λακέδες που τους έχρισαν ηγέτες.