Φταίνε οι νύχτες του χειμώνα
ψυχή και στεναγμέ
που `ναι τα τραγούδια μόνα
φωνή μου και λυγμέ

Φταίει η αγάπη που `χει κλέψει
τ’ όχι, το ποτέ
κι ο καιρός που σ’ έχει μπλέξει
φίλε μου καλέ

πώς η ζωή μας χώρεσε
στου κόσμου ένα στενό
γλυκό κρασί μας κέρασε
ήπιαμε το μισό

Ποιος απ’ όλους θα μετρήσει
πόθε και καημέ
κείνα που `χουμε αφήσει
κόσμε μακρινέ

Πριν τους όρκους λαχταρήσω
πάθη μου παλιά
βιάζομαι να ξεψυχήσω
σε ζεστή αγκαλιά