Του Λιβυκού το πέλαγος
ποτ΄ρ μην αρμενίσεις
κι έχει το κύμα του καημό
και θα βαροκαρδίσεις,
κι έχει το κύμα του καημό
και θα βαροκαρδίσεις.

Ε, πέλαγος με τόσα ανέμια, ωχ, αμάν,
ε, εσύ με γέμισες σεκλέτια κι έλα, αμάν.

Κύμα που δεν μ’ αγάπησες,
μόνο `παιξες μαζί μου
κι άφησες πίκρα στην ψυχή
κι αρμύρα στο κορμί μου,
κι άφησες πίκρα στην ψυχή
κι αρμύρα στο κορμί μου.

Ε, πέλαγος πικρό και μαύρο, ωχ, αμάν,
ε, την αγάπη μου πού να `βρω, κι έλα, αμάν.

Φύσηξε, αγέρι του Νοτιά,
το κύμα στ’ ακρογιάλι,
να του χαρίσω τ’ όνειρο
κι ας το τσακίσει πάλι,
να του χαρίσω τ’ όνειρο
κι ας το τσακίσει πάλι.

Ε, βρήκα, ψάχνοντας, εσένα, ωχ, αμάν,
ε, ακρογιάλια μαγεμένα, κι έλα, αμάν.