Περνάει το χθες, περνάει το χθες
κι οι ταραγμένες του οι λογικές,
με λίγη αγά- αγάπη στην καρδιά
καινούργια μέρα πάλι ξεκινά,
με λίγη αγά- αγάπη στην καρδιά
καινούργια μέρα πάλι ξεκινά.

Κι ενώ πληγές, κι ενώ πληγές,
του ΄δωσ’ εκείνη τόσες χαρακιές,
μέσ’ στην καρδιά του τηνε συγχωρνά,
κι η μέρα, μεσημέρι πια,
μέσ’ στην καρδιά του τηνε συγχωρνά,
κι η μέρα, μεσημέρι πια.

Πιο ύστερα, πιο ύστερα,
γυρνάει και παίζει με τα σύννεφα,
μα το μυαλό του το απασχολεί
που `χει κοντά του τόση ταραχή,
μα το μυαλό του το απασχολεί
που `χει κοντά του τόση ταραχή.

Το βράδυ πια, το βράδυ πια,
φεγγάρια κι άστρα τ’ αποχαιρετά,
γέρνει γλυκά - γλυκά να ονειρευτεί,
αχ, να θαυμάσει και να μαγευτεί,
γέρνει γλυκά - γλυκά να ονειρευτεί,
αχ, να θαυμάσει και να μαγευτεί.

Καληνύχτα.