Έρωτας η θυσία, σιωπηλή λιποταξία, τα λόγια που ακούς.
Άγαλμα που συσπάται, ο σφυγμός που θυμάται τους ώμους σου γυμνούς.

Πέντε δάχτυλα, χούφτα άντρες που ναυαγήσαν, μες τη θάλασσα των μαλλιών σου χαθήκαν.
Πέντε σώματα προς τον ορίζοντα κολυμπάνε, στο πανηγύρι των ματιών σου τα πουλάνε.

Τα παιδιά και η πατρίδα, επανάσταση η ελπίδα να μείνουνε ζωντανά.
Θα γεννιέμαι - θα πεθαίνω, κυκλικά υπομένω ήλιους και συννεφιά.

Είμαι απρόσωπος, μια ζωή πολεμάω και φεύγω και το πρόσωπο του Θεού μου δεν αντέχω.
Είμαι πρόθυμος και τον γιο μου να θυσιάσω, κτήμα γόνιμο, μα η καρδιά μου μοιάζει σκιάχτρο.

Ο αγώνας δεν προδίδει, το αίμα μόνο ξεφλουδίζει ο χρόνος απ’ τις πληγές.
Ο έρωτας δεν προδίδει, το χρώμα του μόνο ξεφτίζει από τους εραστές.

Ηλιοτρόπια, φύλλα σκόρπια που γυρνάνε, προς τον Ήλιο, το αντίτιμο του ζητάνε
και οι άνθρωποι, οι απάνθρωποι, τριγυρνάνε, προς τον Έρωτα, αφανέρωτα προσκυνάνε.

Ακίνητος ο χορός μου, εδώ - παντού και επιτόπου όσο θα ζουν ψυχές.