Όσο μπορείς να με πληγώσεις
τόσο πιο μέσα σου με πας,
βιάστηκες πάλι να ενδώσεις
σε έρωτες ξένους μιας βραδιάς.

Μες στο μυαλό σου διχασμένη
εφιάλτες ξύπνησες πολλούς,
τον εαυτό σου πώς να πείσεις
με τις σκιές δεν ζει ο νους.

Πού γυρνάς, πού πας
σε ποια διάσταση περνάς,
τα όνειρά μας να σκορπίσεις.
Πώς να `ρΘεις ξανά με τα μάτια χαμηλά,
πώς μπορείς να ξαναπείσεις μια καρδιά.

Κι αν είμαι πάντα στο πλευρό σου
ίσως να φαίνεται κουτό,
μα αν έχεις χάσει το όνειρό σου
ίσως μπορέσω να το βρω.

Δες με τα μάτια την αλήθεια,
μην υποκύπτεις στη στιγμή,
όλος ο κόσμος είναι δικός σου
να το θυμάσαι, είσαι παιδί.