Κάποιες φορές πάνω στη ζάλη μου πονώ,
αναζητώ στο χθες το ξεχασμένο, το ακριβό
αυτό σου το παράξενο, ονειρεμένο χάδι
και τραγουδώ, κακή συνήθεια που σε θυμίζει πάλι.

Ένα διαμέρισμα μικρό κι ο παράδεισος τριγύρω
τα μεσημέρια πώς νοστάλγησα να σε φιλώ πριν γύρω,
να ψαχουλεύω τις πολλές, λοξές αδυναμίες σου
και να φοβάμαι πριν πληγώσω τις μπλαζέ αξίες σου.

Κι όλα τα άγνωστα μαζί φωνάζουν για βοήθεια
ψέμα στο ψέμα, πόσο άδικη να γίνει η αλήθεια
το μόνο που `μεινε εδώ είναι αυτό το άλλο σου
κι άσπρος καπνός πάνω στο φως απ’ το μισό τσιγάρο σου.

Πόσο παράξενο, τα πάντα γύρω ταιριαστά, όλα μικρά
κι εσύ στο χθες ψυθιριστά να μου μιλάς γι’ αγάπη,
πάντρεψες ήλιο με βροχή, αίμα, νερό και δάκρυ
κι εμένα μ’ άφησες εδώ ν’ ακροβατώ στη άκρη.

Κι όλα τα άγνωστα μαζί.......