Ο κόσμος που ζω βιβλία μόνο και λέξεις
σ’ ένα υπόγειο !
Θα `ρθεις το πρωί μετά από τις σκέψεις
να με δεις... τι να μου πεις... !
Δεν είμαι εδώ για τίποτα στο πριν,
δεν ξέρω αν με κοιτάξεις τι θα δεις,
στο βάθος του καθρέφτη μου
τι πρόσωπα θα δεις,
δεν ξέρω αν αντέχεις στη ζωή σου.
Εγώ υπάρχω σ’ έναν κόσμο μυστικό
κι εσύ καθώς με σέρνεις,
μ’ ένα λάθος μ’ αποπαίρνεις.
Δεν είμαι πια εδώ, δεν είσαι πια κι εσύ
στης μοναξιάς μας το σχοινί
στο τέλος ποιος ισορροπεί,
πώς με τρομάζεις
σαν μου κρατάς το χέρι.
Δεν ξέρω τι να πω σ’ αυτό το καλοκαίρι
και μόνο εσύ που δε διστάζεις
μην αισθανθείς, μη ξεθωριάσεις
κι ίσως εγώ που όλο προτρέχω
να μοιραστώ αυτά που δεν έχω.