Στημένα παιχνίδια με βάζεις να παίζω
όταν γυρίζω τα βράδια στην ομίχλη της πόλης
απ’ όλους αυτούς που μοιάζουν τρελοί
μόνο εσύ με τρομάζεις και δεν ξέρω γιατί.

Ζωγράφισα πάλι σε μια οδό με αλήτες
χάρτινα τρένα που βγάζουν σε σένα.
Θέλω να `ρθώ και να σ’ αγγίξω,
μα πάλι διστάζω, για μένα είσαι ψέμα.

Όσο εγώ θα σ’ αγαπώ
τόσο εσύ θα με κυκλώνεις
από παντού σαν μαύρο φως
μες στο σκοτάδι με τυφλώνεις.

Της γνώσης η δύναμη λυγίζει στο λάθος
αν είσαι στα θέλω μου πιο πάνω από μένα
του χρόνου η αίσθηση να δεις, δε σ’ αγγίζει
ταξίδι αν κάνουμε με χάρτινα τρένα.

Όσο εγώ θα σ’ αγαπώ.......