Πάντα μια ζωή, κόντρα λογική
τέλεια φυλακή, όσοι μ’ αγαπούσαν
Πού ήσουνα εσύ, τόσα χρόνια εσύ
κι έγινα πληγή, με όσα μ’ ακουμπούσαν

Μέσα σε χιόνια και βροχές
πόσο μεγάλωσα για δες
και πόσο πάγωσα στο χθές
που δεν πιστεύω στις φωτιές

Άργησες πολύ, δεν έχω ψυχή
δεν είμαι παιδί πια, μόνο μοιάζω
Άργησες πολύ, κόβω σαν γυαλί
όποιον πλησιάζει και τρομάζω
Μακάρι να με φτιάξεις, πάλι απ’ την αρχή
μακάρι να μ’ αλλάξεις, κι ας άργησες πολύ

Άργησες πολύ, στο χω ξαναπεί
είσαι το νησί, η θάλασσα που ψάχνω
Όμως μες στο νου φράχτες του μυαλού
σύνορα παντού σ’ όποιο χάρτη φτιάχνω

Η πιο αθώα μου πλευρά
κρυμμένη πάντα στη σκιά
πάλι σε φόβους τριγυρνά
και πάλι λείπει απ την καρδιά