Σαν αστραπή επέρασες ανάρια ανάρια σ’ είδα
δεν άργησε μεσ’ τη καρδιά του πόθου η καταιγίδα

Τα μάθια φέραν στη καρδιά τσ’ αγάπης το χαμπέρι
κι η σκέψη μου εφτερούγησε σαν άσπρο περιστέρι

Δροσό κλωνό βλαστάρι μου αγνό μπουμπούκι βιόλας
ακόμη δε σ’ ακούμπησα κι ε μέθυσες με κιόλας.

Το γέλιο σου το τρυφερό σα βιόλα που ανοίγει
όλες τσι δύσκολες στιγμές της μοναξιάς μου πνίγει.

Με ροδοπέταλα τσ’ αυγής ώρα π’ ο ήλιος βγαίνει
μοιάζ’ η μορφή σου κοπελιά και τη ζωή ομορφαίνει.

Το σβήσιμο του γέλιου σου σα πεταλούδα μοιάζει
κι ανθοπετά στη σκέψη μου και δε κατασταλάζει.

Ο τόπος ειν’ αμάλαγος και τη φωθιά φοβούμαι
μια σπίθα ΄είν ’ η αγάπη μας πρόσεξε μη καούμε

Σ’ αγάπησα με κούρασες μα δε το μετανιώνω
γιατί μ’ αρέσει στο σεβντά που μ’ έβαλες να λειώνω.

Αγάπη μου ανέ κουραστείς μη βαριαναστενάξεις
ογλήγορα να μου το πεις μπαξέ πως θες ν’ αλλάξεις.