Άνοιξη και φθινόπωρο νύχτα φεγγάρι κι `αστρα
βαγιοκλαδίζουνε σεμνά τσ’ αγάπης μας τη γλάστρα.

Η Μάνα θρέφει το παιδί κι η νύχτα το φεγγάρι
στην αγκαλιά σου εγνώρισα περίπου τέθοια χάρη.

Ε θέ μου και να μπόρουνα να `χα τ’ αιτού τη χάρη
να σου σιμώσω όσο μπορώ θλιμμένο μου φεγγάρι.

Στο βλέμμα σου εγνώρισα μια -ν - ασημένια χάρη
που τη ξανάιδα όψαργας που εβγήκε το φεγγάρι,

Μέσα στο διάβα της ζωής με το Φεγγάρι μόνο
κουβέντιασα το μυστικό που’ ν ’ αφορμή και λιώνω.

Έβγα στο φεγγαρόφωτο αν -έ- μπορείς κερά μου
κι α δεν μπαντιδει να σε ιδώ έλα στα όνειρα μου.

Νοιώθει το φως του φεγγαριού και ζει τσ’ αυγής τη χάρη
όποιος τις στράτες του σεβντά ογλήγορα τις πάρει