ούτε ο ήλιος ούτε φως του φεγγαριού δε φτάνει
στη μοναξιά που βρίνομαι και ξαστεριά δε κάνει.

φεύγει ο ήλιος και πονώ θέ μου και νύχτα πιάνει
με το φεγγάρι βγαίνουνε τα βάσανα σεργιάνι.

Άλλος πονεί και δε γλεντά κι άλλος γλεντά και κλαίει
κι άλλος με το χαμόγελο τα βάσανα ν του λέει.

Άλλο να ζεις στα βάσανα κι άλλο να τα δηγάσαι
κι άλλο στ’ ονείρου τις χαρές ευτυχισμένος νά `σαι.

Χρόνε το ξέρω τη καρδιά σιγά σιγά θα φθείρεις
μα όσο μπορώ τη σκέψη μου κοντά σου δε θα σύρεις.

Μπορεί να ζω στα βάσανα μοίρα μου το γατέχω
μα μού `πεψες τόσα πολλά κι έμαθα να τ’ αντέχω.

Μέσα στα βάσανα μπορώ και χαίρομαι συγχρόνως
γιατί δε θά `χε νόημα δίχως χαρά ο πόνος.