| |
 | Όλα η ψυχή μου τα ζητά - 1974 |
| | |
Στίχοι: Federico Garcia Lorca
Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Απόδοση στίχων από Οδυσσέα Ελύτη.
Όλα η ψυχή μου τα ζητά,
πράσινα να `ναι, πράσινα.
Τον άνεμο, τη φυλλωσιά,
τ’ άλογο πάνω στα βουνά,
τη βάρκα μες στη θάλασσα.
Μες στη σκιά που τηνε ζωνει
ρεμβάζει πάνω στο μπαλκόνι,
πράσινο δέρμα και μαλλί
το μάτι κρύο και ασημί.
Σύντροφε πάρε τ’ άλογό μου
κι όλη η αρματωσιά δικιά σου,
το σπίτι σου να `ναι δικό μου,
να `ναι δική μου η φαμελιά σου.
Σύντροφε καταματωμένος
έρχομαι απ’ το ψηλό φαράγγι
αχ, έτσι το `φερ’ η ανάγκη.
Έγνοια σου γυιέ μου κι αν μπορούσα
ευθύς το πράγμα θα το κλειούσα
μα δεν ορίζω πια το δικό μου
κανέ, μηδέ το σπιτικό μου.
Σύντροφε πες μου και πατέρα
πού είναι η πικρή σου η θυγατέρα,
χρόνια και χρόνους εκεί μένει
και πάντα εκεί θα περιμένει,
όμορφη, μελαμψή και μόνη,
πάνω στο πράσινο μπαλκόνι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Δημοφιλία: -
Αναγνώσεις: 2147
Σχόλια: 2
Αφιερώσεις: 0
| | | | | | | |
| | |  cactus @ 11-11-2015 |
|
Avellinou
14-01-2017 13:27 | Η εκδοχη που μελοποιηθηκε απο τον Μικη Θεοδωρακη περιλαμβανεται στα βιβλια Ρω του ερωτα και Ποιηση του Οδυσσεα Ελυτη. Δεν εχω τη Δεύτερη Γραφή, το βιβλιο οπου αυτος μαζεψε τις μεταφρασεις του για να δοσει ενα ιστορικό πανωραμα της πρωτοποριακης ευρωπαικης ποιησης. Φαινεται πως εκει ειναι αυτές οι εκδοχες του Λορκα που μελοποιησε ο Γιαννης Γλέζος. Μου κανει εντυπωση να εχει κανει Ο Ο. Ελυτης δυο τοσο διαφορετικές μεταφράσεις. Αυτη που μελοποιηθηκε ο Μικης Θεοδωρακης ειναι πολυ ελευθερη, δμιουργικη και υποταγμενη στην μετρικη ενω η αλλη ειναι πολυ πιστη στο νοημα και χωρις μετρικα στοιχια. | Avellinou
03-12-2016 02:21 | Antigrafv to prvtotypo
Romance Sonámbulo
Verde que te quiero verde.
Verde viento. Verdes ramas.
El barco sobre la mar
y el caballo en la montaña.
Con la sombra en la cintura
ella sueña en su baranda,
verde carne, pelo verde,
con ojos de fría plata.
Verde que te quiero verde.
Bajo la luna gitana,
las cosas le están mirando
y ella no puede mirarlas.
*
Verde que te quiero verde.
Grandes estrellas de escarcha,
vienen con el pez de sombra
que abre el camino del alba.
La higuera frota su viento
con la lija de sus ramas,
y el monte, gato garduño,
eriza sus pitas agrias.
¿Pero quién vendrá? ¿Y por dónde...?
Ella sigue en su baranda,
verde carne, pelo verde,
soñando en la mar amarga.
*
Compadre, quiero cambiar
mi caballo por su casa,
mi montura por su espejo,
mi cuchillo por su manta.
Compadre, vengo sangrando,
desde los montes de Cabra.
Si yo pudiera, mocito,
ese trato se cerraba.
Pero yo ya no soy yo,
ni mi casa es ya mi casa.
Compadre, quiero morir
decentemente en mi cama.
De acero, si puede ser,
con las sábanas de holanda.
¿No ves la herida que tengo
desde el pecho a la garganta?
Trescientas rosas morenas
lleva tu pechera blanca.
Tu sangre rezuma y huele
alrededor de tu faja.
Pero yo ya no soy yo,
ni mi casa es ya mi casa.
Dejadme subir al menos
hasta las altas barandas,
dejadme subir, dejadme,
hasta las verdes barandas.
Barandales de la luna
por donde retumba el agua.
*
Ya suben los dos compadres
hacia las altas barandas.
Dejando un rastro de sangre.
Dejando un rastro de lágrimas.
Temblaban en los tejados
farolillos de hojalata.
Mil panderos de cristal,
herían la madrugada. |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
