Κάθε που στέκω μοναχός
τα άστρα σαν κοιτάζω
γεμίζω με θύμιση καλή
τον κόσμο πως αλλάζω.

Κάθε μου γέλιο και χαρά
οι φίλοι μου χαρίσαν
κάθε ενα άστρο που κοιτώ
εκείνοι μου αφήσαν.

Άφησαν θύμιση καλή
τον κόσμο να αλλάζω
και κάθε ανθρώπου πονηριά
εγώ να την δαμάζω.

Κανείς δεν είναι πονηρός
είναι μονάχα πληγωμένος.
Κι άμα η πληγή δεν ήρθε απο χέρι
είναι πολύ πιο δυνατή
απο καρδιάς μαχαίρι.

Οι φίλοι μου μ’ αγκάλιασαν
ενώ τον πονηρό κανένας.
Και πάνω στην μάχη όλοι νομίζουμε
πως μένει μόνο ένας.

Γι'αυτό θυμάμαι πάντα
στον θυμό να κάνω πίσω
γιατί αν ξεσπάσω με οργή
έναν ακόμα πονηρό θα ξεγεννήσω.