Για μουσικός ξεκίνησα μια μέρα μεσημέρι
ο δρόμος φαίνεται ανοιχτός μα σήμερα έχουν έργα.
Μα έργα γίνονται παντού τι γίνεται εδώ πέρα
κλείνομαι κι εγκλοβίζομαι μες στο καβούκι μου.

Τ’ ακόρντα φαίνονται πολλά, πολλές είναι κι οι νότες
μα είναι τόσο γνώριμα `’ άλλαξε το σταθμό `'.
Ρυθμοί πολλοί μα τόσο λίγοι, σαν κάτι να με πνίγει
κλίμακες να υπάρχουνε κι Άγιος ο Θεός.

Παίρνω κι εγώ την πένα μου και κάνω αντιγραφές
με ίδια λόγια κι απαράλλαχτα τρακάρω μουσικές.
''Σαν πήρα ένα κατήφορο στην άκρη στο ποτάμι `'
το λόγο μου ζητήσανε `'αυτό είναι δημοτικό `'.

Τους είπα πως δεν ήξερα, πως δεν είχα ιδέα,
εγώ τραγούδι έκανα κι έπεσα σε γνωστό.
Πώς να ξεφύγω μια για πάντα απ’ τ’ αδιέξοδο
θα γράψω κάτι αλόκοτο, κάτι ξεχωριστό.

Ο στίχος δε θα κάνει ρίμα- `'ω, τι κρίμα `'
η μουσική δε θα `χει μέτρο και ρυθμό.
Οι αλλαγές θα είναι πολλές, οι νότες μπερδεμένες
τίποτα πια δε θα θυμίζει τραγουδάκι απλό.

Παίρνω κι εγώ την πένα μου και κάνω ταρζανιές
με άλλα λόγια και παράξενα πετάω μουσικές.
Ήσυχος πια και ήρεμος θαύμαζα το τραγούδι
ώσπου μια νύχτα βροχερή κάποιος χτυπάει την πόρτα.

Ένας παππούλης με ρωτά πού βρήκα το τραγούδι
και με καμάρι του απαντώ πως είν’ της αφεντιάς μου.
Μου `πε πως ήτανε γνωστό, το είχε ξανακούσει,
ήταν τραγούδι της φωτιάς παλιά στο Κάιρο.