Δεν έχω νέα από καιρό
δουλεύω μόνο για να ζήσω,
διαβάζω τις εφημερίδες,
βλέπω τις ειδήσεις,
κλεισμένες οι κουρτίνες.
Ζω πληκτικά,
μόνο φύλλα δέντρων σείονται
στον ύπνο μου.
Φωνές παιδιών έξω απ’ το Ζαϊρ,
πυροβολισμοί σε αμάχους στη Ρουάντα.
Είδα την δισκοθήκη όπου ιερουργείς,
μου μίλησαν για σένα στη Χαλκίδα.
Δίπλα στις καφετέριες είδα τη μορφή σου,
τους δίσκους σου τους ξέρω,
στους ξέφρενους ρυθμούς σου χόρεψα
μια εποχή.
Έξω από το χωριό Αφίδναι
δεν φαίνεται παρά θάνατος,
θα φύγω να σωθώ, είχες πει.
Να ζήσω στην σιωπή δε δύναμαι,
συνήθισα τους εκοφαντικούς τους ήχους.
Φεύγοντας με το τρένο το πρωί
μου έδειξαν την ντισκοτέκ `'Αυλίδα''.
Φτάνει αργά τα βράδια
συνοδευόμενη από γεωργούς, μηχανικούς
απ’ τα τσιμέντα,
η Ιφιγένεια.
Ζητά στο φουλ τα αιρ- κοντίσιον,
τα μηχανήματα του ήχου.
Αναζητά μεθυσμένη έναν άνεμο στις βεράντες
να την πάρει για πάντα στην Ταυρίδα.