Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια σταγόνα
Σ’ ένα σύννεφο ταξίδευε όλη τη γη
Ένιωθε όμως μοναχή μέσα στη βροχή
Και έπεφτε σιγά σιγά στη γη
Και το `ξερε πως το ταξίδι θα τελειώσει εκεί
Ναι, το `ξερε στο χώμα θα χαθεί
Ζούσε κάποτε μια νότα σε μια παρτιτούρα
Στα κονσέρτα πάντα ηχούσε στη γραμμή του σολ
Ένιωθε όμως μοναχή μες στη μουσική
Κι ανέβηκε στην πάνω τη γραμμή
Και το `ξερε πως θα `ναι φάλτσα κι ότι θα σβηστεί
Για τελευταία φορά θα ακουστεί
Και έπεφτε η σταγόνα προς τη γη
Κι ανέβαινε μια φάλτσα νότα μέσα στη βροχή
Και κάπου κάπως βρέθηκαν μαζί