Μ’ αυτόν τον γνωστό Θεό φαίνεται
πως χάσαμε για πάντα τη μητέρα μας.
Νύχτες όταν ετοίμαζε πετσέτες
να σκεπάσει τα κόλλυβα
ή όταν άλλοτε με λιβάνι τα δαιμόνια
νόμιζε πως έδιωχνε μακριά.
Έβρεχε και φορούσε μαύρο παλτό
όταν μπήκε στο δωμάτιο.
Εγύριζε από τη θάλασσα όπου ρίξανε το Σταυρό,
είχε βραχεί και μπαίνοντας είπε.
- Τέτοια μέρα γιατί μείνατε εδώ;
Τίναξε το παλτό της.
Θυμάμαι σαν τώρα τα λόγια της στο κρεβάτι
-Το σώμα μου μην κοιτάτε πώς έγινε.
Τα χρόνια καλά τα πέρασα. Παράπονο δεν έχω πια κανένα.
Πολύ να μη με κλάψετε.

Εσύ, ο Τζένιο και η Μπεατρίς να φύγετε από δω.
Εγώ κι ο Πάρις θα κατέβουμε από τη μεριά των πλοίων.
Η κηδεία της θα γίνει απόψε στις επτά,
σε δικό μας καλά κλεισμένο τόπο.