Ξέρω ένα φάντασμα ντροπαλό
μόνο εμένα αγαπάει
μα εγώ δεν το μπορώ.

Ξέρω ένα φάντασμα ντροπαλό
μέσα από τοίχους περνάει
να μη με ξυπνάει.

Ξέρω ένα φάντασμα ντροπαλό
το κλάμα του πνίγει τα βράδια
να μην τ’ ακούω εγώ.

Κι ενώ τη νύχτα το κρύο είναι φοβερό
σεντόνια ποτέ του δε βάζει
να μη με τρομάζει.

«Αυτό το σπίτι δεν είναι και για τους δυο»
του `πα κι έφυγε θλιμμένο
για πάντα μακριά από δω.

Ξέρω ένα φάντασμα ντροπαλό
μόνο εμένα αγαπάει
μα εγώ δεν το μπορώ.