Ζωή μου κοίτα πώς κυλάς μες στον καθρέφτη
περνάν τα χρόνια κι αγριεύει η σκιά.
Γύρνα και δες με που έχω γίνει σαν τον κλέφτη,
τρέχω να αρπάξω ό,τι δεν έχω ζήσει πιά.

Μα τώρα στο όνειρο εκπτώσεις δε χωράνε
και ούτε με δόσεις θα αγοράσω τη χαρά.
Θέλω να βγω απ’ τα παραμύθια που πουλάνε,
θέλω αλήθεια και δυο λόγια καθαρά.

Φεύγουν τα χρόνια κι εγώ αδιάφορα σφυρίζω,
δειλέ εαυτέ μου, ξεθωριάζεις στα κρυφά.
Σπέρνεις το φόβο κι εγώ πάλι τον ποτίζω
και έβγαλε ρίζες, έγινε δέντρο η μοναξιά.

Μα τώρα στο όνειρο εκπτώσεις δε χωράνε......