Χθες το βράδυ που τα `πινα μόνος,
καθόμουν στην μπάρα και πέρναγα καλά
κι αντίπαλος μου πάλι ήταν ο χρόνος
και μια Πολωνέζα να μου χαμογελά.

Ύστερα από λίγο φάνηκε ο Τάκης,
κάτσαμε παρέα και πίναμε μαζί,
όλα στη ζωή μας τα βρήκαμε εντάξει
κι είπαμε για κάποιους πως είναι χαζοί.

Κι ύστερα από λίγο ήρθε κι ο Σταύρος,
πήρε ένα ποτήρι και πίναμε κι οι τρεις,
κάποιοι δεν του κάνανε κάποιο χατίρι,
του `παν έχεις δίκιο αλλά πού να το βρεις.

Ξάφνου μπαίνει κι ο Παναγιώτης,
βρε κι όχι μόνος, με δύο θηλυκά
κι ατάκα μπαίνει ο Μήτσος, αυτός ήταν μόνος.
Καθίσαμε όλοι και γίναμε εφτά.

Φύγαν όλοι και μείναμε μόνοι
και μια κοπελίτσα να πάρει τα λεφτά,
της είπα “just say the number” βρε καταραμένη
και το διαιρούμε εμείς με το εφτά.

Ήταν χθες το βράδυ, ή μήπως δεν ήταν;
Ήταν την Τετάρτη, ή μήπως προχθές;
Ήταν πριν δυο χρόνια, ή μήπως δεν ήταν;
Ήταν ή δεν ήταν; Ρε Τάκη τι λες;